Auteur: AnkiedeHoon

Op 20 maart kiezen we samen een nieuw bestuur voor de waterschappen en de Provincies.

Mijn naam is Ankie de Hoon. Ik ben sinds maart 2015 lid van Provinciale Staten van Noord-Brabant voor het CDA.

De afgelopen jaren was ik de woordvoerder namens het CDA voor mobiliteit. Op basis van de informatie die ik kreeg van mensen in heel onze provincie, tijdens werkbezoeken op locatie of direct contact, heb ik aandacht gevraagd voor knelpunten op de (provinciale) wegen.

Ook het openbaar vervoer heb ik, samen met medefractieleden en andere geïnteresseerden getest. We hebben dit gedaan door ons concept van de OV-race. Dit zorgde voor de nodige aandacht in de pers en op sociale media.

Voor betere voorzieningen in het Openbaar Vervoer, onder andere om gehandicapten makkelijker toegang te laten hebben tot moeten bussen in de toekomst worden uitgerust met elektrische instaphulpen. Mijn motie hiervoor werd Statenbreed gesteund.

De problematiek van de volle en onveilige parkeerplaatsen langs de weg en de, vaak schrijnende, leefomstandigheden van vrachtwagenchauffeurs brachten me ertoe te vragen om betere voorzieningen. Inmiddels is mijn oproep (ook mijn motie voor bewaakte parkings met goede voorzieningen werd unaniem door Provinciale Staten gesteund) ook te horen in de Tweede Kamer en het Europese Parlement.

Naast het werk wat ik doe in Provinciale Staten vind ik het fijn balans te vinden thuis. Als moeder van drie jonge kinderen heb ik het best druk maar het is zo prachtig om te zien hoe ze de wereld ontdekken en opgroeien. Samen met mijn man en kinderen wonen we in Etten-Leur. Een mooie plek in West-Brabant die het verdient een goede vertegenwoordiging te hebben in het Provinciehuis in Den Bosch.

Ik ga graag namens alle West-Brabanders graag nog 4 jaar aan de slag om ervoor te zorgen dat de juiste zaken de aandacht krijgen.

Mijn Droom in actie, daar doe ik aan mee. Een traject waarbij je stapsgewijs en onder begeleiding van coach Irene de juiste stappen zet voor een mooiere wereld.

Dit klinkt leuk, maar is soms nog wel zoeken…naar tijd en focus. Een fantastische uitdaging, met een goede dosis zelfreflectie en wijze lessen.

Toen ik uit nieuwsgierigheid de politieke wereld instapte, deed ik dat vooral om de wereld een stukje beter en leuker te maken. En ik moet toegeven, dat ook ik, soms teveel beland in agenda’s en voorstellen. Heel erg goed om weer even terug te gaan naar de basis en de focus te herzien.

Waar wordt de wereld leuker van? Waar maak je mensen nou echt gelukkig mee?

Eigenlijk gaan mijn gedachten als vanzelf uit naar mijn zusje Helma.

Zij is meervoudig gehandicapt. Ondanks dat is ze vooral, Helma. Een leuke meid met veel ambitie en pit.

Dit krijgt vorm in een leuk gevulde agenda, waarbij ontspanning en werk in balans zijn… maar dit stopt vaak ergens in oktober. Dan is ze vaak door haar jaarlijks tegoed aan kilometers heen voor de deeltaxi. En niet alleen bij haar, ook haar medebewoners hebben daar last van.

Minder uitstapjes en familie bezoek. En dan moet je al geen familie verder weg hebben, want dan ben je zo door je valys tegoed heen.

Waar worden mensen blij van? Vrijheid…. en vrijheid om te gaan en staan waar we willen…. dat kunnen velen van ons, zonder er ook maar over na te denken…

En ik gun dat onze medemens, die die keus niet vanzelfsprekend heeft…ook zo van harte!

Gemeentes hebben hier hele verschillende regels voor, soms zelfs willen ze naar variabele kilometers….maar dan nog moet je uitleggen waarvoor…

En hier zou ik zo graag iets aan doen…. Wat jij? Geef me je feedback….

Oke dan! Fijn dat je er bent. Vandaag ben ik begonnen met mijn dromen te gaan opschrijven. Niet alleen omdat dit hoort bij “De droom in actie”, maar ook omdat woorden krachtig kunnen zijn. En ik hou van de discussie en de kansen die je samen creëert om de wereld mooier te maken….. samen.

Dank je wel Irene, voor de aanzet hiervoor.

Maatwerk

Gister werd ik aangesproken door een bezorgde zoon. Zijn moeder is behoorlijk op leeftijd  87, maar woont nog altijd zelfstandig. Zoals wij het bedoeld hebben in dit land met de overheveling van de zorg van het rijk naar de gemeente. Mensen zolang mogelijk in hun  eigen omgeving laten blijven. Een bescheiden en warme familie in mijn ogen… De zoon had gebeld met het WMO loket in ons dorp met een hulpvraag.

“Mijn moeder kan niet in een gewone taxi en moet met de rollator op de rolstoellift de taxi binnen. Het is koud nu en ze gaat hard achteruit. Ze wilde ook zo graag naar de uitvaart van haar beste vriendin, maar haalt die loopafstanden niet meer. Zouden wij voor voor die gelegenheden een rolstoel voor haar kunnen regelen?”

Het antwoord van de gemeente was eenduidig. Beste meneer, wij verschaffen enkel hulpmiddelen voor dagelijks gebruik…. en daar horen incidenten niet onder. Na wat doorvragen wordt het nu in  beraad genomen.

Met deze boodschap sprak ik hem. Hij was teleurgesteld, boos en verdrietig. “Is dit dan wat ze met maatwerk bedoelen Ankie? We doen toch ons best om alles zo goed mogelijk zelf te regelen? Ik kan ons moeder toch niet alles ontzeggen? Ze haalt zoveel voldoening uit de contacten op de dagopvang.”

Dit is zeker niet mijn definitie van maatwerk! Met een goed systeem van verkeer en vervoer geven we mensen vrijheid….. en daarmee hopelijk een leuk leven… al is het dan niet dagelijks.

Benieuwd hoe dit afloopt….